Boek recensie ‘Laat je niet kiezen’
Leuk als een auteur je benadert om zijn boek te recenseren. Dat deed Danny Mullenders, de auteur van ‘Laat je niet kiezen’. De ondertitel belooft ‘99 verhalen van een psycholoog’ en dat is precies wat je krijgt voor je 21 euro. Dat is nog geen tweeëntwintig cent per verhaal.
Laat je niet kiezen – ‘Praktisch ingestoken en erg prettig leesbaar’.
Danny Mullenders kan bogen op jarenlange ervaring in zijn werk als psycholoog. Daardoor heeft hij veel te vertellen. Zijn verhalen zijn vaak praktisch ingestoken en erg prettig leesbaar. Daarnaast zijn ze vaak erg herkenbaar.
Onzeker
Het mooie van de herkenbare korte verhalen in Laat je niet kiezen is dat ze gaan over medewerkers op hun werk. Zo is er bijvoorbeeld Tom die vertelt dat zijn leidinggevende’ totaal niet openstaat voor zijn kant van het verhaal’. Met de hulp van Mullenders komt Tom erachter dat zijn leidinggevende zich onzeker voelt en daardoor niet open lijkt te staan voor zijn kant van het verhaal, maar dat is maar schijn. Als beide begrip tonen voor elkaars standpunt ontstaat er ruimte om te luisteren naar wat de ander zegt en zelfs naar wat de ander bedoelt. De samenwerking is intussen stukken beter te noemen.
Nee
Mullenders helpt hen in de verhalen vooruit met hun problemen, maar durft soms ook ‘nee’ te zeggen tegen coachingsvragen die hem gesteld worden. Zo is daar CEO Herman, die voelde dat hij de fusiestrijd had verloren en feitelijk gedegradeerd was. Hij baalde als een stier want dit ging ten koste van zijn invloed en zijn ego was flink gekwetst. De doelstelling voor zijn coaching was dat hij zichzelf meer in het grotere geheel zou kunnen gaan zien en meer verbindend zou worden. Mullenders wilde Herman helpen naar zichzelf te leren kijken. Maar Herman reageerde met: ‘Je bent een slechte coach’… Daarop scheidden onze wegen, aldus Mullenders.
Perspectief van de coachee
De verhalen smaken naar meer, omdat het niet altijd duidelijk is hoe het met de medewerkers afloopt… Ik denk dat het boek aan kracht zou winnen als de verhalen verder uitgewerkt zouden worden. Wellicht met een fijne of soms minder goede uitkomst. Ook dat hoort immers bij het werkzame leven. En hoe mooi zou het zijn als je ook het perspectief van de coachee in de verhalen kunt lezen?
Motto
De zin die mij het meeste is bijgebleven uit Laat je niet kiezen, en die ik als mijn motto op mijn agenda heb geplakt luidt als volgt: Wie met iedereen door één deur wil, zit vaak klem.
Een waarheid als een koe maar daarom niet minder waar. Met hoeveel mensen wil jij door één deur?
